Corona en ik
In de afgelopen weken leerde ik Corona kennen. Ze was nog niet zo lang in Nederland en had een indrukwekkende reis achter de rug. Vleermuis-spotten in China, een stedentrip naar Milaan, carnaval vieren in Brabant. Uiteindelijk streek ze neer in ons mooie Leiden. Het begon tussen Corona en mij met wat onschuldig geflirt. Een tranende knipoog hier, een achter een mondkapje verborgen glimlach daar. Vorige week sloeg de vonk dan toch echt over. Je kent het. Hoesten van geluk. Woedende vlinders in je keel. Zweten als een otter als je aan haar denkt.
Zoals elk nieuw koppel sloten we ons af voor de buitenwereld. Je hebt aan elkaar genoeg. Koortsachtige spanning en van slaap komt niets terecht. Koppel-grapjes. Corona plus David maakt Covid. Vonden we koddig. Toch kreeg ik het langzaam benauwd. Het ging allemaal wel erg snel. Zo gemakkelijk als ze mee ging naar huis, zo moeizaam bleek het om weer van haar af te komen. Ik mocht mijn familie niet meer zien en ik kon zelfs niet meer de straat op. Ik durfde geen mensen te ontmoeten, uit angst dat Corona ze iets aan zou doen.
Iedereen had het over Corona. Ze was nieuw, exotisch, en spannend. Ik kende de verhalen die over haar de ronde deden natuurlijk. Over hoe vreselijk ze omging met oudere en kwetsbare mensen. Over de ravage die ze heeft aangericht in Italië. Maar als jonge en gezonde man denk je toch dat het zo’n vaart niet zal lopen. Die kan ik wel aan, dacht ik. Nu, zo’n tien dagen later, denk ik daar anders over. Die Corona is gevaarlijk, hoe jong en gezond je ook bent. Ik heb haar na een ellendige week de deur uit weten te werken. Ik hoop dat jou zo’n week bespaard blijft. Laat je niet verleiden tot een gezellige avond buiten de deur, hoe onschuldig ze ook lijkt. Als je toch naar buiten moet, en mocht je haar zien, houd dan afstand. Je weet wellicht niet hoe ze eruit ziet. Houd dan van iedereen afstand, voor de zekerheid. Ten minste zo’n anderhalve meter.
Bron internet: David Hoffenkamp